Banana Beach

Po trzydziestu sześciu godzinach zaczynam rozumieć, co ludzi ściąga do Białego Miasta i czemu akurat Tel Awiw, a nie dziesiątki innych, może i ładniejszych, może bogatszych w atrakcje miejsc nad Morzem Śródziemnym, obrósł takim kultem. Tu nadzwyczaj łatwo poczuć się u siebie. I łatwo odreagować każdy stres, bo to miasto zdaje się klepać przyjezdnego po zgarbionych ramionach i mówić – nie bój nic, nie martw się już niczym, będzie fajnie.
Dotarłam tu o szóstej rano, przekonana, że wszystko będzie spało w najlepsze – i jakże miło się zdziwiłam, bo na każdym rogu pachniało świeżym chlebem i rogalikami, a kawiarnie już działały, wystarczyło wybrać miejsce na śniadanie.
I niestety od wczorajszego śniadania głównie jem. Mam wrażenie, że lada dzień sama zmienię się w michę hummusu. Zwykle z trudem wstaję od stołu, bowiem porcje serwuje się tu raczej z myślą o dużych i głodnych mężczyznach. Jeśli chwilowo nie jem, to się opalam, czytam, przyglądam pięknym ludziom uprawiającym na plażach jogę i boks albo surfującym z psami (trudno orzec, kto w istocie surfuje, a kto załapał się na darmowy kurs, bo czworonogi stojące na dziobie zawodowo balansują ciałami), ślizgam się na kocich łbach Jaffy, odmawiam propozycji wspólnego drinka i pożyczam korkociąg od przystojniaków w recepcji, którzy osiem razy dziennie życzą mi miłego dnia.
Jutro ruszam w dalszą drogę i bardzom jej ciekawa, ale troszkę chciałabym zostać tutaj.