Ride with the devil

Autorka nieco odżyła, głównie dzięki temu, że spędziła niedzielę pod kocykiem, siorbiąc bezczelnie głośno herbatkę i oglądając cięgiem Broadchurch (czy ja być może jestem trochę dziwna, że ratuję się przed złym samopoczuciem serialami o zabójstwach dzieci…), a wieczorem oczywiście Victorię, podczas oglądania której najpierw cała się rozpromieniła z zadowolenia, a później serce jej pękło. Niestety Ernie (co ja onegdaj pisałam, że niektórych ludzi włosy powinny być osobno wymieniane na liście płac?) już przestał wprowadzać element humorystyczny i wprowadził element a’la smutny spaniel, by następnie opuścić Windsor.
Nawiasem mówiąc, śmiesznie ogląda się serial, mając jednocześnie na bieżąco odautorski komentarz z offu na tłyterze. To taka trochę wzbogacona rzeczywistość Aleśmy czasów dożyli.

Tymczasem kolega Luksemburczyk odkrył w sobie zamiłowanie do piercingu. No rany boskie. Może go załamał nerwowo powrót do roboty po blisko trzech miesiącach obijania się. W każdym razie przekłuł się tu i ówdzie, i teraz nawet sugeruje, że sama powinnam spróbować. Wiecie, ja przeżyłam wiele lat szczęśliwa i spełniona z raptem dwiema dziurkami w uszach, ale że należę do ludzi nadmiernie być może ciekawych świata i nowych wrażeń, z niepokojem zauważam u siebie zmianę kursu z „po moim trupie” na „a w sumie…”. I tak nikt by nie wiedział. No, prawie nikt.
Raróg w swojej niezmierzonej troskliwości twierdzi, że to nic nie boli. Jakoś mnie to nie przekonuje. Mężczyźni zawsze tak mówią.
Cóż mogę rzec.
A miałam takie spokojne życie.